Dit zijn de állereerste bewoners van Hoef en Haag
24 juli '18
Maikel, Inge en Sam van der Linden waren de allereerste bewoners van Hoef en Haag. Toen ze er in 2017 kwamen wonen, stond er slechts één blok huizen; wel even wennen als je uit de stad komt. ‘Toch genoten we meteen van de rust.’
Veilig buitenspelen
De familie Van der Linden woonde aan een drukke, doorgaande weg in Nieuwegein en zocht een huis in een rustige omgeving, waar zoon Sam veilig buiten kon spelen. Maikel wilde eigenlijk niet weg uit Nieuwegein, maar er een geschikt huis vinden, lukte niet. ‘Toen liet de makelaar ons de folder van Hoef en Haag zien’, vertelt Maikel. ‘We waren meteen enthousiast. De opzet van dit nieuwe project, het woongenot en de ruimte spraken ons aan.’
Utrecht
Toch moet het voor een Utrechter in hart en nieren – want dat is Maikel – wel even wennen zijn geweest, de overgang van een stad naar een landelijk dorp. ‘Klopt’, vertelt hij. ‘Maar het dorpse, kneuterige gevoel en het woongenot kreeg de overhand over mijn principes. Ik moest wel die brug over! En ik moet toegeven dat ik het wel fijn vind dat de gemeente Vijfheerenlanden (waar Hoef en Haag deel van uitmaakt, red.) bij de provincie Utrecht blijft horen.’
Inspectie
Maikel, Inge en Sam kregen als eersten in het dorp de sleutel van hun nieuwe woning. Inge weet het nog goed. ‘Het was januari 2017. Het vroor buiten en wij mochten als eersten de sleutel in ontvangst nemen, om acht uur ’s ochtends. Er zouden foto’s gemaakt worden van dit bijzondere moment, maar het was natuurlijk nog donker; we hebben de inspectie moeten doen met een bouwlamp erbij’, lacht ze.
Piepschuim
Na een paar maanden klussen konden ze hun Dorpshuis betrekken. Tot die tijd was het nog wel afzien: ‘Gedoe met verbouwen, je werk er ook nog naast moeten doen, allemaal geregel. Ook wisten leveranciers Hoef en Haag nog helemaal niet te vinden. Stonden ze weer bij de Woonwinkel aan de Voorstraat in Vianen’, vertelt Inge. Ook na de verhuizing was het echt wel even wennen. ‘Het was een soort spookdorp. De wegen waren niet goed begaanbaar en het waaide vaak heel hard, dan vlogen de stukken piepschuim in het rond.’
Terrasje
‘Toch genoten we meteen van de rust’, zegt Inge. ‘We wonen aan het water en zagen in de verte de koetjes in de wei. We keken uit op de kerk in Hagestein. Nu zien we het dorp langzaam groeien, maar de rust blijft. Het is fijn om na de drukte van het werk in de stad hier thuis te komen.’ Bij Maikel heeft het wat langer geduurd voordat hij er echt van kon genieten. Ook voor hun zoontje Sam was het wennen. ‘Maar nu er meer voorzieningen komen, wordt het steeds fijner’, vindt hij. Inge vult aan: ‘Het voordeel van het Dorpshart is dat dit de kern van het dorp is, dat onze kinderen zich hier lekker kunnen vermaken en wij straks ook lekker een terrasje kunnen pakken.’